در حقیقت استفاده از ظرف مسی سه طبقه مزایای زیادی دارد؛ مثلا: سریع و یکنواخت گرم می شود، اما به همان سرعت گرما را از دست می دهد.
این واکنش به آن چابکی و چابکی می دهد که می تواند برای پروتئین های ظریف مانند ماهی و غذاهای دریایی و همچنین سس ها، کارامل و شکلات بسیار مفید باشد – قابلمه مسی را که یک سس لطیف را در خود نگه می دارد از روی حرارت بردارید و دمای آن به سرعت کاهش می یابد و کاهش می یابد.
این احتمال وجود دارد که سس بیش از حد بپزد یا در اثر قرار گرفتن در معرض حرارت حفظ شده در فلز شکسته شود.
اگر به این نادان خودرو اجازه دهید یک بار دیگر به قیاس ماشین من بازگردد، می توانید مس را به عنوان ماشین اسپورت دنیای وسایل آشپزی و چدن را به عنوان وانت بار در نظر بگیرید. هر دوی آنها برای برخی وظایف – اغلب بسیار متفاوت مفید هستند.
به هر حال این توضیح ساده است. تعداد انگشت شماری از گیک های آشپزی را در یک اتاق بگذارید و مکالمه سریعتر از مس روی شعله گرم می شود.
بحث بر سر این است که آیا مس به اندازه کافی خوب است که هزینه آن را توجیه کند یا خیر، و اینکه آیا مزایای نسبی آن واقعاً آن را به اندازه کافی از انبوه ظروف مقرون به صرفه تر متمایز می کند.
کسی از تیم آشپزی مدرنیستی ممکن است به این نکته اشاره کند که رسانایی بی‌رقیب مس تصویر کاملی نیست.
آنها استدلال می کنند که اندازه مشعل و ضخامت فلز عواملی هستند که به همان اندازه مهم هستند، و خاطرنشان کردند که یک قطعه آلومینیومی به ضخامت 7 میلی متر به همان اندازه یک قطعه مس به ضخامت 2.5 میلی متر گرم می شود.
به ناچار شخص دیگری با این استدلال که تیم مدرنیستی تنها به یکنواختی گرمایش نگاه می‌کردند و پاسخگویی مس را در نظر نمی‌گرفتند، این موضوع را رد می‌کند که چقدر سریع گرم و سرد می‌شود، زیرا حرارت کم و بیش به آن اعمال می‌شود.
آنها می گویند که می توانید یکنواختی مس را با یک تابه آلومینیومی به ضخامت 7 میلی متر داشته باشید، اما در این فرآیند پاسخگویی آن را از دست خواهید داد.
